2018-1-22 14:49 |
Пястоты, якiя з лёгкасцю твораць кіраўнікі на постсавецкай прасторы, усё часцей нагадваюць усім не пра адносна нядаўнія савецкія часы, а пра перыяды росквіту дзікага феадалізму і каламутнага сярэднявечча, калі чалавецтва надоўга завісла ў шпагаце паміж новымі перспектывамі і старымі спакусамі.
Подробнее читайте на belgazeta.by ...
З галавой паглыбляцца ў міфы і легенды - гэта адзін з найбольш любімых заняткаў не толькі дзяцей ва ўсім свеце, але і дарослых беларусаў. Нам аднолькава лёгка і проста, што ў «Чабурэчнай» півам упіцца ў гонар БНР, што спартсменаў у адзін шэраг са Скарынам паставіць, што верыць усім разам, быццам у Беларусі сапраўды унікальная прырода.
Унутраны голас беларуса прывык да таго, каб гучаць вельмі ціха, не занадта часта і толькі па выключных выпадках. І калі б усе ўнутраныя галасы беларусаў зліліся ў адзіную малітву, то гэта было б фантастычнае ўяўленне пра нашы памкненні і пра нашу краіну.
Калі сімвалы пачынаюць замяняць сэнсы - гэта зусім не азначае, што сэнсаў больш няма. Але амаль усе сэнсы і сімвалы ў сённяшняй Беларусі больш падобныя на танныя пародыі і на пагоню за учарашнім днём, а не на тое, што на самой справе важна.
Ёсць адчуванне, што на мінулым тыдні галоўны айчынны камбайнер і касманаўт зноў ненадоўга пакінуў межы зямной атмасферы, асабіста пракантраляваў ход пасяўной кампаніі на Марсе, але вярнуўся не вельмі задаволеным і адразу выклікаў да сябе на справаздачу членаў урада і іншых кіраўнікоў уласнай вертыкалі.
У лютым па традыцыі ў Беларусі і некаторых суседніх рэгіёнах са сваіх бярлогаў выбіраюцца абаронцы айчыны. Гэта да сакавіка яны канчаткова прачнуцца, каб раз у годзе прынесці тры п’яныя кветкi сваім і чужым жанчынам.
Медалі на Алімпіядзе і дзяржаўныя ўзнагароды - гэта так важна тым, хто хоча ілюзій. Гэта галюцынацыі людзей, якія здаюцца важнымі. Гэта магчымасць адчуваць радасць без нагоды, ганарыцца тым, чаго ніколі не было і не будзе.
Такой да сябе ўвагі, як на мінулым тыдні, нядаўнія медыябосы краіны - Павел Якубовіч, Генадзь Давыдзька і Юры Казіятка - не атрымаюць больш ніколі ў жыцці. Каму-небудзь з іх напэўна яшчэ перападзе кавалачак грамадскай увагі пры смерці, але гэта ўжо не факт, не ў такой колькасці і не для ўсіх.